Nga Çun Lajçi

Tani kur unë i lidhun me rripin e sigurimit, fluturoj qiellit mbushun mjegulla, e kur ti si engjull i bardhë fle e mbulueme me mija lopata dhé, po e zbrazi vajin mbi letër e po rrëfehem para zemrës sime, n’mungesën tande Bubulinë.
Tani, kur Ti ma s’i lexon letrat e poezitë e mia, tani po rrëfehem për gjithçka që ti s’e ke dijtë e që unë, për mos me lendua shpirtin tand, kurrë s’të tregova, sepse si babë i mirë, deshta me krijua imazhin e njeriut t’fortë në kujtesën e vajzës vet, të njeriut bujar e “t’pasun” me centa n’xhep, e atdhetar t’paepun ( që fatkeqësisht hijenat e këtij Atdheu ia shktrruan fëmijtë e vet)

Tani po filloj nga dy ditët e fundit të jetës sate, kur të nxorra nga spitali e t’buzëqeshun të lash n’dhomën tande ku ti i kalove plot 30 vjet.
T’përqafova n’orën pesë t’mengjesit të Nandorit të ditës së 18-të e të thashë: po nisna m’u kthye me xhepa plot e rrugë me ba me Ty drejt nji shprese tjetër, mbase të fundit, se të gjitha udhëtimet që i patëm, na dolen shterpe e gjithmonë u desht t’ia nisim nga e para.

Me prit të thashë tue buzëqeshë, se rruga kësaj rradhe m’asht vërtetë e gjatë, e kur e more vesh m’the: uhaaaaa… babi…deri n’Australi po shkon… larg babiiii … larg!
Dhe ika me dy çanta libra.
Mora djersën time të pesë viteve grumbullua n’kopertinat e “ Përftimit tim n’andrra t’thyeme ” e mora rrugë drejt Njujorkut, gadi si n’kangën
“ mora rrugë për Çabé”.

Tash që po rrëfehem, s’lendohet shpirti yt ma, se e mbulueme je me dheun e Bjeshkëve të Nemuna atje n’Drelaj e nana Galë kurrë ma s’ka me m’thanë: mos bre burrë, mos shkruej për Bubën se veç shpirti i saj e din çka po hjekë, e mund t’lëndohet se asht e re.
Tani as Learti s’ka me m’e m’ thanë gja, e t’i s’ke m’u idhnua kurrë ma, kur unë të rrëfehem për dhimtë e mia e mallin për Ty.

T’lash me përqafimet e mia të fundit, e ti sikur ta dije se po ikë, s’me lëshoje përqafimit, e unë po ngutesha për rrugën që do t’me thehej dhe për mos me t’lendua t’thashë: Bubë ma jep nji numër Taxishë. Ti m’i diktove tre numra telefoni, e unë me tri çanta n’krah ika nga dhoma jote për mos me t’ gjetë Ty kurrë ma.
U nisa me shpresën e fundit ( e ty s’ta kisha thanë ) me e shitë mallin tim derdhur n’vargje. Lotin e vujtjet tua njizetëvjeçe mbyllun n’kopërtinat e librit “ Përftim n’andrra t’thyeme” për t’mbledhë pak para, se dojsha edhe njiherë fatin me provua n’Ashkelon, të dr.Waismanni, sigurisht për t’fundit herë ( e ty s’ta thash ) se s’dojsha me t’lendua në rast deshtimi t’misionit tim.
Librat ndoshta s’m’i blenë kush, thojsha, e lek s’mund fitoj e Buba ka m’u deshpërua, andaj ika i heshtun e ty t’venitun t’lash n’shtrat.
Bubë.
Unë për Ty shumë kujt ndihmen ia kërkova e ty s’ta thash, se babën e fortë e t’pasun e luejta n’skenën e syve tu engjullorë.
Trefish jetë jetova për Ty.
Artist i pasun me centa n’xhep,
Poet i vargut të vonuem për bijën që po venitej,
E prind i fortë që kërkonte shpresën e fundit për Yllin e vet.
Shumë miqë e kuptuen zemrën tande t’bardhë e dorën t’a zgjatën, por jo edhe n’çastin vendimtar.
E vetmja gurrë që piku e kurrë s’na la t’eçtuem, ishte ajo të cilën e dinim vetem unë e ti:
Gurra pikë-pikë Remzi Ejupi!
Por, ai që m’premtoi me provua edhe fatin e fundit, u mbyll n’pasuninë e vet e ty n’mshirën e engjujve t’la.
Për këte edhe ty t’tregova, në çastet tona të deshpërimit!
Por Ti kurrë s’deshte me besua se babën s’e ke t’fortë, e unë i djegun mallit prap t’pasunin e luejta n’synin tand Yll, e forcën e mora n’shpirtin tand që kurrë s’dorëzohej dhe u shkrina n’varg. T’kisha frymëzim e burim jete dhe gjithçka isha e ishe për mu’
Mora librat, pasuninë time të vetme, dhe u nisa drejt shpresës së fundit: Amerikë- Australi!
I shes, thash, e lek fitoj, e Ty t’nisi edhe njiherë drejt shpetimit, e mëshirë ma s’kërkoj!

Por jo.
Rruga kësaj rradhe m’u thye n’gjysë, në Njujork, ende n’Melburn pa shkua, gadi si n’atë poezinë e atij poetit, që gomari i i kishte cofë pa mbrri n’Kaçanik!
U shtrina m’e pushua shpirtin nga rrugë e largët të tezja Sheke, dhe kur telefoni me zgjoj unë n’andër po flisja me Galën. Shko n’dhomë po i thosha se m’duket thirri Buba.
(Ti e din zemër, sa herë zgjoheshe, thirrshe: mamë… babë! Mbase nga frika se ke mbet vetëm!)
Me ty pra po flisja kur mora lajmin nga Lati, yt vlla, për gjumin tand të randë!
Dhe u thye rruga e shpresa, e vargjet prap i mbylla n’kopertina, e pasi e përqafova Bubulinën në Shekën e Isufit, mora rrugë kthimi me dhimbjen e ndrydhun n’zemër, e lotët çurg n’sy!
Nga Dardania t’erdha prapa n’udhtimin tand të fundit, drejt bjeshkës, (që e kisha shkrua për vetën time në nji poezi)
Ulkonj Ti e Ujk unë.
E mbyllun n’sarkofag Ti,
I humbun n’liri unë
Pa jetë Ti,
Gjallë i vdekun unë.
Në larcat e para të borës, n’sarkofagun e bardhë, si n’fustanin nuserorë, ble nga Leli, daja yt, t’paluem n’varrin e ftohtë, tue bëlbëzua fjalët e fundit:Natën e mirë Bubulinë…që po t’me dëgjoje do t’me thoshe: artist i keq je babë!
Tani s’di pse po shkruaj as pse po e vazhdoj rrugëtimin e thyem.
S’di pse po fluturoj qiellit i strukun të dritarja e vogël e avionit drejt shpresës Melburn, që për Ty u nisa m’e ba.
Por, s’po m’lanë ato fjalët tua që shumëherë m’i thoshe: mos i le punët për mua babë! E unë merrsha rrugë me forcën e fjalës tande, t’vullnetit për jetën e artin që bukur e fillove, e që u prish, me ditën kur deshte me provua fundin e m’u kthye për t’na tregua, si n’filmin tand të parë, të ai Irlandezi Brendon Grant, me at titull dreqi “Sonte gjithçka u prish”
Bubë, t’gjallit iu dashka buka e uji, e mua m’u dashka prap m’e luejt njeriun e fortë e t’ pasun me centa n’xhep, se n’Prishtinë kur t’kthehem me presin kujtimet e bukura për Ty.
Edhe Gala edhe Yt vlla Learti, e fluturim më marrë drejt Bjeshkëve të Nemuna, aty ku ti përherë do t’na presësh tue thirrë: bab… nanë!
Bubulinë
Këto udhëtime t’gjata s’paskan ma hieshi pa ty. S’i durueka ma naltësitë shpirti plak pa ftyrën tande engjullore pështetun n’krahun tim.
Njizetë vjet e luejta lojen e aktorit të madh e poetit t’vonë, por t’betohem se isha varfanjak, e shumë i pasun që t’kisha Ty!
Tash, kur po shoh n’monitorin e avionit se kalova mbi Izrael, aty ku e kërkuam shpëtimin e fundit të ai Doktori Waismann, po i pi dy gota raki anglezi që ta pickoj shpirtin e lodhun e trunin ta mjegulloj, që të zgjohem nesër e prap me shkrua tue folë me ty për Ashkelonin e Malin, për Zagrebin e Megjugorjen, për Shkupin e Beogradin, për Tiranën e Stambollin, që ta përfundojmë me dr Fatonin n’Prishtinë. Eh sa shumë kemi me folë bashkë deri sa të shtrihemi unë e mami aty pranë teje moj Bubulinë! Edhe aman mos i trego kurkujt se Learti ka vendos m’u martua e vajzës që do t’i lind do t’ia le emnin tand Bubulinë!
Uh, harrova me t’thanë se kur të kthehna du me ta ble at ariun lodër, Kualla m’duket se i thonë, si atëherë kur ta solla me 1993, po nga ky udhëtim, e kam me ta lanë të varri, se mua e Leartit e Galës, s’na duhet tjetër gja, pos kujtimeve të bukura për Ty, e ke me na tregua se çka deshte nanës me i thanë atë natën e fundit, kur i the: mamë, dua me t’regua diçka, por hajt se nesër e merr vesh!!!