Nga Anila  Çuli

Elizabeta Imeraj është një ndër të pakta prokurore femra, tek “Prokuroria e Krimeve të Rënda”, ku ushtron prej disa vitesh detyrën e prokurores. Flokët e mbledhur pas koke, nën petkun e zi dhe të rëndë, ajo ra në sy gjatë një seance të gjatw, gjyqësore ku kërkoi dënimin me 126 vjet burg për 9 imamët e akuzuar për rekrutim dhe dërgim të shqiptarëve në Siri. Një çështje e rëndë e cila u përcoll me mjaft debate dhe kundërshti nga ky komuniteti dhe që u ndoq dhe nga përfaqësi të Ambasadës Amerikane në Tiranë. Çështje të tjera të rënda dhe të shumëpërfolura si ajo e “Shullazit” etj.. vijuan të kalonin në duart e një prokurore femër nga ku morrëm dhe ne shkas ta sillnim në një rrëfim interesant për revistën “Elite”. Edhe pse ky profesion konsiderohet më tepër për meshkuj ashtu si rëndomtë në vendin tonë klasifikohen profesionet në përgjithësi, ne sjellim një bashkëshorte, nënë e dy fëmijëve, pedagoge, dhe pse jo një model të femrës shqiptare që mund t’i mbajë të dyja familjen dhe karrierrën.“Jam nënë e dy fëmijëve, një vajzë 9 vjeçe që quhet Adea dhe një djalë 5 vjeç që quhet Alvin. Familja është gjëja me e rëndësishme në botë. Për shkak të punës si prokurore por dhe angazhimit tim në mësimdhënie ka ndodhur  që qoftë bashkëshortit apo dhe fëmijëve t’ju kem hyrë në hak për shkak të kohës që kam patur në dispozicion për të kaluar me ta, dhe për këtë më vjen keq. Sidoqoftë familja ka qënë një mbështetje e madhe për mua, dhe gjej rastin t’i falënderoj me shumë dashuri”, shprehet Imeraj.

 

Një prokurore femër  tek Krimet e Rënda sa e vështirë është për një femër të ushtrojë këtë funksion? Mund të më thoni si ka nisur rrugëtimi dhe si ka qenë përfshirja juaj në organet e drejtësisë?

Kam filluar detyrën time si prokurore në Prokurorinë e Rrethit Gjyqësor Shkodër në vitin 2004,  dhe më pas në Prokurorinë pranë Gjykatës së Shkallës së Parë për Krime të Rënda Tiranë, detyrë në të cilën jam dhe aktualisht. Me mbarimin e shkollës së magjistraturës për profilin prokuror në vitin 2004 nis dhe rrugëtimi im në organet e drejtësisë.

 

Cili është formimi juaj akademik dhe përse zgjodhët pikërisht fushën e drejtësisë?

Po e nis përgjigjen nga arsyet e zgjedhjes së fushës së drejtësisë të cilat përkojnë me dëshirën time të lindur që në adoleshencë për të qenë prokurore. Shkollimi në Fakultetin e Drejtësisë, Universiteti i Tiranës dhe më pas ndjekja e Shkollës së Magjistraturës bënë realitet dëshirën time për tu bërë prokurore. Ndaj të qënurit prokurore, për mua nuk lidhet vetëm me plotësimin e një elementi ‘pasja e një pune’, por përbën ushtrimin e një detyre me shumë dëshirë dhe pasion.

 

Sa e pavarur ndiheni ju si prokurore  në vendimet tuaja? Cila është ambicja juaj më e madhe lidhur me fushën ku ju aderoni?

 

Nuk dua të lidh vendimarrjen si prokuror me të qënurit mashkull apo femër.  Shoqëria jonë duhet të mundohet t’i kalojë këto ndarje gjinore, pasi vendimet merren si të tilla, si një prokuror pavarësisht se cilës gjini i përket. Pa hyrë në detaje ligjore të cilat rregullojnë vendimarrjen e një prokurori, do të doja të theksoja se e rëndësishme është të jesh i drejtë dhe objektiv, të dish të argumentosh mendimin tënd dhe ta përcjellësh siç duhet atë. Dëshirat dhe ambicjet lidhen me sistemin e karrierës në prokurori dhe mbetet për të pritur. Bëj pjesë në grupin e njerëzve me natyrë kërkuese si ndaj vetes ashtu dhe ndaj gjërave me të cilat përfshihem. Jam e bindur që me punë dhe përpjekje mundet të arrihet çdo gjë. E kam mbaruar fakultetin e Drejtësisë në vitin 2001 dhe pavarësisht nga kjo, vazhdoj të mos shkëputem nga dëshira e përmirësimit të dijeve dhe zhvillimit akademik. Me mbarimin e Shkollës së Magjistraturës në vitin 2004, kam ndjekur studimet Master nga 2006 deri në vitin 2008.  Zotëroj titullin profesoreshë e asocuar dhe Dr e shkencave Juridike, dhe në rang të ambicjeve në këtë drejtim, duhen bërë studimet përkatëse për titullin professor.

 

Shpeshherë flitet se politika ndërhyn shumë në vendmarrjet e drejtësisë…?

 

Vendi ynë është një vend i vogël, dhe më e keqja është se të gjithë marrin përsipër të flasin për çdo gjë. Nuk dua të shpreh opinione nëse ndodh apo nuk ndodh një gjë e tillë, por duhet të them se ka ardhur koha ku secili të merret me punën që i takon dhe që mbi të gjitha të merret me punën për të cilën ka njohuritë e duhura për ta bërë.

 

Mund të më thoni si ndiheni kur vendosni pas hekurave individë të ndryshëm?

Detyra e prokurorit është të ushtrojë ndjekjen penale e cila mundet të konkludohet edhe me arrestimin e personave të hetuar. Vënia pas hekurave e personave të hetuar nuk mund të përjetohet as si kënaqësi dhe as si keqardhje. Por ama, pasja e një hetimi të suksesshëm të jep normalisht kënaqësi.

 

Në drejtësi flitet se ka shumë problem, shumë gjëra që nuk shkojnë, përmendim këtu qoftë dhe emërimet pa meritokraci, ju si mendoni?

Si për çdo gjë tjetër edhe në këtë rast ka nevojë për përmirësimet e duhura. Meritokracia nuk është ndonjë tipar i spikatur që shoqëria jonë e vlerëson më së miri, megjithatë personave që iu është dhënë rasti për ecjen në karrierë kanë patur shansin të tregojnë vlerat e tyre ose jo. Vlerësimi më i mirë jepet nga koha dhe rezultati.

 

Cili është vendimi juaj që ju ka mbetur në mendje më i vështiri si proces?

Nuk dua të specifikoj ndonjë vendim apo ndonjë proces në mënyrë të veçantë. Ju  përkas atyre prokurorëve që i shohin çështjen e tyre në trajtim të barabartë. Por e parë në një prizëm të përgjithshëm, ato çfarë më kanë mbetur në mendje si procese janë ato procese në të cilat kemi patur vështirësi me procesin e të provuarit për arsye të ndryshme të pavarura nga hetimi, dhe që në fund kemi arritur të kemi një rezultat pozitiv.

 

Është folur për krijimin dhe ngritjen e një prokurorie të posaçme më e besueshme cili është opinioni juaj si prokurore…?

Puna në prokurori është një punë interesante. Unë si prokurore jam dakord me çdo lloj risie që sjell përmirësim, por do të doja të nënvizoj diçka, punoj prej shumë vitesh në Prokurorinë pranë Gjykatës së Shkallës së Parë për Krime të Rënda, ashtu si shumë kolegë të mi. Kjo prokurori në përgjithësi ka dëshmuar histori suksesi që nga momenti i krijimit të saj e deri më sot. Nuk më vjen mirë që të themi se diçka që pritet të krijohet mundet të jetë më e besueshme, as dhe më e mirë. Jemi të gjithë dakord që sistemi të pësojë reformimin e duhur, por duhet të bëhet mbi baza të shëndosha. Në asnjë rast diçka e krijuar mbi diçka që prishet nuk mundet të jetë më e mirë. Dua të bëj një paralelizëm të vogël, me përmbysjen e sistemit komunist shoqëria jonë u tregua e dhunshme në drejtim edhe të objekteve që sistemi i mëparshëm kishte krijuar, a thua që uzinat apo fabrikat e shkatërruara nuk na përkisinin neve. Përmirësimi vjen me gjetjen e shkakut që shkakton dëmin dhe luftimin e shkakut dhe jo me zëvëndësimin e strukturave apo të personave.

 

(Vijon e plote ne print…)