Ka ndërruar jetë në në moshën 93-vjeçare ikona e vërtetë e këngës francez, Juliette Gréco, pas një karriere historike që zgjati tetë dekada.

E lindur në vitin 1927, Gréco u burgos nga nazistët gjatë Luftës së Dytë Botërore, por më pas filloi të performonte në bodrumet e club-eve dhe në kafene.

E veshur me të zeza, ajo u bë muzë për filozofët dhe shkrimtarët përfshirë Jean-Paul Sartre dhe Albert Camus. Ajo ndaloi së performuari në moshën 89-vjeçare, kur mbajti edhe turneun e lamtumirës.

Po kush ishte Juliette Greco?

 

PARIS – Juliette Greco, një këngëtare, aktore, ikonë kulturore dhe muzë franceze për filozofët ekzistencialistë të periudhës së vendit pas Luftës, ka vdekur, njoftuan të mërkurën mediat franceze. Ajo ishte 93 vjeç.

 

Ata thanë se Greco vdiq në shtëpinë e saj Ramatuelle në jug të Francës, afër Saint Tropez.

 

Kryetari i bashkisë së Nicës, Christian Estrosi, shkroi në Twitter se “një zonjë shumë e madhe, një artist i pamasë ka shkuar”.

 

Me sy ekspresivë të trashëguar nga paraardhësit e saj Grekë dhe një zë padurueshëm të thellë, të vrazhdë – të marrë nga vitet e pirjes së duhanit – Greco përjetësoi disa nga këngët më të njohura të Francës në një karrierë të qëndrueshme prej shtatë dekadash, përfshirë klasikët “Soul le ciel de Paris ”(Nën qiellin parisien) dhe“ Je hais les dimanches ”(I urrej të dielat).

 

Greco lindi në Montpellier më 7 shkurt 1927, nga një baba i munguar, Gerard Greco dhe një nënë nga Bordeaux, Juliette Lafeychine – nga e cila, ajo i tha një dokumentari francez të vitit 1986, ajo mori shumë pak dashuri. “Ju nuk jeni vajza ime”, citoi Greco të thoshte për nënën e saj.

 

Pas një fëmijërie të vetmuar, Greco u bë një adhurues i prirjeve bohemë midis intelektualëve në Francën e pasluftës, duke filluar si aktore në Paris në 1946. Ishte në qendrën artistike të Bregut të Majtë që ajo takoi filozofin Jean-Paul Sartre, i cili  tha se ajo kishte “miliona poezi në zërin e saj”.

 

Ajo njihte shumë nga shkrimtarët dhe artistët që punonin në Saint-Germain-des-Pres, si Albert Camus, Jacques Prevert, Jean Cocteau dhe Boris Vian, dhe fitoi nofkën popullore “muza e ekzistencializmit”.

 

Artistikisht, Greco lulëzoi kur u takua me Serge Gainsbourg në fund të viteve 1950, atëherë një muzikant i ri, talenti i të cilit po ringjallte këngën Franceze. Gainsbourg i shkroi këngët e saj për pesë vjet nga viti 1959 dhe ajo regjistroi dhjetë prej tyre, duke përfshirë “La Javanaise” (Gruaja nga Java) e cila i dha asaj një vlerësim të konsiderueshëm.

 

Një ikonë e modës, flokët me flokë, vija e syve në stilin Cleopatra dhe rrobat e zeza të ashpra u bënë sinonim me Francën e majit 1968, Greco u bë një model për shumë, duke përfshirë ikonën britanike Swinging, Gjashtëdhjetë, këngëtaren dhe feministen Marianne Faithfull, e cila u citua duke thënë: “Nëse dua të jem dikush, dua të jem Juliette Greco.”

Greco u martua tre herë: Me aktorin Philippe Lemaire me të cilin kishte një vajzë, Laurence-Marie Lemaire, me yllin e filmit francez Michel Piccoli nga 1966 deri në 1977 dhe me pianistin Gérard Jouannest nga 1988 deri në vdekjen e tij në 2018.

 

Ajo ishte e njohur sa për ndërlidhjet e saj me burra të famshëm, ashtu edhe për muzikën e saj. Ajo ishte e lidhur me një numër intelektualësh dhe muzikantësh të shquar përfshirë laureatin e letërsisë Nobel Camus, borizanin e xhazit Miles Davis dhe kompozitorin e xhazit Quincy Jones.

 

Në Mars, 2016, Greco pësoi një goditje në tru ndërsa po ndalonte në Lyon si pjesë e turneut të saj dhe anuloi pjesën tjetër të koncerteve të saj. Ishte i njëjti vit që vajza e saj e vetme, Laurence-Marie, vdiq nga kanceri.